Charyzmat to dar Ducha Świętego, który otrzymuje wierzący, aby służył tym darem wspólnocie. Wśród licznych darów – charyzmatów św. Paweł wymienia zwłaszcza: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, łagodność, opanowanie” (Ga 5, 22-23) oraz „mądrość słowa, umiejętność poznawania, wiarę, uzdrawianie, czynienie cudów, proroctwo, rozpoznawanie duchów, dar języków i ich tłumaczenie” 1 Kor 12, 8-11).
Charyzmatem Ruchu Apostolstwa Młodzieży jest apostolstwo. Słowo „apostolstwo” pochodzi od greckiego słowa „apostolos” – wysłannik. Wysłannik to taki człowiek, który jest wysłany przez swojego przełożonego do wypełnienie określonej misji. Takim Posyłającym jest Bóg, posyłanymi jesteśmy my a misją jest głoszenie Ewangelii współczesnemu światu. Inne określenie słowa „apostolos” to „świadek”. Świadek to rzeczywisty uczestnik zdarzenia, mogący potwierdzić wiarygodność, zaświadczyć. Jako świadkowie Chrystusa mamy byś wiarygodnymi Jego świadkami i potwierdzać Jego zbawcze czyny nie tylko słowem, ale przede wszystkim czynami.
Ruch Apostolstwa Młodzieży jest ruchem kościelnym, Kościół zaś jest apostolski to znaczy posłany. „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Posłanie Chrystusa jest kontynuowane dzisiaj przez Kościół. Chrystus zakładając Kościół najpierw powoływał uczniów – apostołów (Łk 6, 12-16), następnie przygotowywał ich do misji ewangelizacji przez nauczanie (np: Łk 6, 17-46), na końcu ich rozesłał: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przekazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28, 16-20).
Każdy współczesny apostoł Chrystusa musi być więc przygotowany i wypróbowany w misji ewangelizacji. Uwzględniając rady Chrystusa ma liczyć na Boga a nie na siebie: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie” (Łk 9, 3). Warunkiem naśladowania Chrystusa musi być „zaparcie się siebie i wzięcie krzyża” (por. Łk 9, 23). Odważny apostoł Chrystusa jest wierny swemu Panu i nie może się go zaprzeć: „Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale.” (Łk 9, 26). Ewangelizacja jest trudną misją: „Oto was posyłam jak owce między wilki” (Łk 10, 3), ale kończy się wielką radością „zapisania swoich imion w niebie” (Łk 10, 20). Ostateczną nagrodą za trud ewangelizacji i apostolstwa będzie zasiądnięcie w chwale niebios.
Ojciec Święty Jan Paweł II mówi: „Kościół nie może widzieć w młodych ludziach po prostu przedmiotu swojej duszpasterskiej troski. W rzeczywistości bowiem są oni, i do tego stale trzeba ich zachęcać, czynnym podmiotem, aktywnymi uczestnikami ewangelizacji i twórcami społecznej odnowy. Młodość jest czasem szczególnie intensywnego odkrywania własnego „ja” oraz snucia „planów życiowych”, jest okresem wzrastania, które winno być wzrastaniem „w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (Łk 2, 52)” (Christifideles laici – 1988). Jako młodzi apostołowie zbudowani na „apostolskim i prorockim fundamencie gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus” (Ef 2, 20), chcemy przemieniać świat by był „mieszkaniem Boga przez Ducha” (Ef 2, 22).
